ای آسایش قلب!

ای آقای من! غیبت تو خواب از دیدنگانم رُبوده و بسترم را بر من تنگ ساخته و آسایش قلبم را از من سَلب نموده است.

ای آقای من! غیبت تو اندوهِ مرا به محنت و مصیبت ابدی پیوند داده و از دست

دادن یکی پس از دیگری شما (ائمه) جمع و شُمار را نابود کرده است، من دیگر

احساس نمی کنم اشکی را که از دیدگانم بر گریبانم روان است و ناله ای را که از

مصایب و بلایای گذشته از سینه ام سر می کشد،جز آنچه را که در برابر دیدگانم

مجسّم است و از همه گرفتاری ها بزرگتر،جانگدازتر،سخت تر و ناآشناتر

است؛ناملایماتی که با غضب تو درآمیخته و مصایبی که با خشم تو عَجین شده است.

 

نجوای صادق آل محمد(ص)با امام زمان(ع)،کمال الدین و تمام النعمه،ج2،ص21